Gabriel José de la Concordia García Márquez to jeden z najwybitniejszych pisarzy XX wieku i jeden z najważniejszych przedstawicieli tzw. magicznego realizmu. Urodzony w Kolumbii w 1928 roku, García Márquez zdobył światową sławę dzięki swojemu arcydziełu „Sto lat samotności”. Książka ta, wydana w 1967 roku, szybko stała się bestsellerem i ugruntowała pozycję García Márquez’a jako jednego z najważniejszych autorów latynoamerykańskiej literatury XX wieku. Nie tylko jego powieści są fascynujące, ale również jego osoba! Dowiedz się, co zainspirowało go do napisania powieści oraz jak wyglądały początki jego kariery. Zapraszamy do lektury!
Trudne dzieciństwo
Gabriel García Márquez urodził się 6 marca 1927 roku w Aracataca w Kolumbii, jako syn Gabriela Eligio Garcíi i Luisy Santiago Márquez Iguarán. Wychowali go jednak dziadkowie i to właśnie oni mieli największy wpływ na jego wczesny rozwój. Gabriel był szczególnie blisko ze swoim dziadkiem, którego określał jako swoją „pępowinę z historią i rzeczywistością”. To jego dziadek zaraził go miłością do historii, opowieści i słów, a także nauczył go, jak wiele warte jest życie człowieka, często powtarzając: „Nie możesz sobie wyobrazić, jak ciężko waży martwy człowiek”, czego wpływ wyraźnie widać w jego powieściach.
Realizm magiczny w… dziennikarstwie?
Dla czytelników jego powieści może to być szokiem, jednak swoją karierę Gabriel García Márquez rozpoczynał jako… dziennikarz! Pracę w branży rozpoczął już na studiach prawa na Uniwersytecie Narodowym w Kolumbii. Jak na pisarza przystało, zajmował się jednak głównie publicystyką — felietonami czy recenzjami. Dołączył wówczas również do nieformalnej grupy pisarzy i dziennikarzy — Barranquilla Group. Miał tam styczność z twórczością takich pisarzy jak Virginia Woolf czy William Faulkner.
Inspiracja kryjąca się za powieścią „Sto lat samotności”
Potrzeba opowiedzenia historii swojej rodziny, a konkretniej swoich dziadków, chodziła za pisarzem, od kiedy miał niespełna osiemnaście lat. Nie potrafił znaleźć jednak odpowiedniego tonu, który najlepiej oddałby klimat i motywy ich życia. Inspiracja przyszła w zaskakująco codziennych okolicznościach — podczas wyjazdu z rodziną do Acapulco. Natchniony sprzedał później swój samochód, aby móc utrzymać się w miesiącach, w których pogrążył się w pisaniu. Pisanie powieści trwało dłużej niż się spodziewał; pisał codziennie przez aż osiemnaście miesięcy, co sprawiło, że wraz z żoną znaleźli się w ciężkiej sytuacji finansowej. Doszło nawet do tego, że kobieta musiała prosić lokalnego rzeźnika o mięso na kredyt. Wyrzeczenia okazały się jednak tego warte — po publikacji powieści w 1967 roku, „Sto lat samotności” stało się jego najbardziej komercyjnie udanym dziełem, sprzedając się w liczbie ponad 50 milionów egzemplarzy.
“Sto lat samotności” to opowieść o rodzinie Buendii i jej pokoleniach, które mierzą się z historią Kolumbii i jej transformacjami. García Márquez wykorzystał w niej elementy realizmu magicznego, tworząc unikalny styl i atmosferę. Książka uważana jest do dziś za niezaprzeczalny klasyk gatunku. Oprócz tego, że jest dziełem sztuki, ukazuje także realia życia w Kolumbii, a także porusza tematy takie jak miłość, samotność i odmienność.
